40
ب) محمد بن ابى‌بكر، پدر بزرگ ام فروه
محمد بن ابى‌بكر از شخصيت‌هاى والاى تاريخ صدر اسلام است. وى از محبّان اميرمؤمنان و پيروان واقعى آن حضرت بود و سرانجام در مسير ولايت حضرت على عليه السلام جان باخت و با وضع ناگوارى به شهادت رسيد. او از بدو كودكى و زمانى كه ابوبكر در سال سيزده از دنيا رفت و اسماء بنت عميس به سعادت همسرى اميرمؤمنان، على بن ابى‌طالب عليه السلام نايل شد، تحت تربيت امام قرار گرفت. در آن زمان، محمد كوچك‌ترين فرزند اسماء بنت عميس بود و عبدالله بن جعفر طيار، برادر وى، در نوجوانى به سر مى‌برد.
محمد بن ابى‌بكر همان‌گونه كه گفته شد، در واقع در دامان مولاى متقيان عليه السلام رشد كرد 1 و از تربيت والاى او بهره‌مند شد؛ ضمن آنكه ولايت‌مدارى مادر، عشق و محبت وى به اهل بيت عليهم السلام و انس او با فاطمه‌زهرا عليها السلام و فرزندانش، همه و همه در شكل‌گيرى شخصيت اين فرزند نقش مهمى داشته است.
او در زمان عثمان و در ماجراى شورش ضد او،