1) . مجمع البحرين، طريحى، ج 3، ص 397.

2) . در ميان عرب، حتى در قرن‌هاى بعدى نيز برخى اسامى حاكى از تناسب آن شخص با نام مورد نظر بوده و اين مسئله رايجى است؛ مانند اينكه به «ابن عصفورِ» نحوى به دليل علاقه به نوعى خاص از پرندگان يا به «ابوهريره» نامى به دليل نگهدارى گربه و... اين الفاظ اطلاق شده، استنباط نگارنده اين است كه بايد ميان اين نام و اين بانوى باعظمت تناسبى باشد؛ مانند اينكه نام حضرت فاطمه بنت حزام، بعدها به نام «ام‌البنين» اشتهار يافت كه در واقع اين همسر باعظمت حضرت اميرمؤمنان، على عليه السلام با آن معرفت فوق‌العاده، با اشتهار به اين صفت، نهايت ادب خويش را به صديقه طاهره به اثبات رسانده است.