18امام على عليه السلام اعتقاد به معاد و رسيدن به وعده‌هاى نيك الهى در قيامت را اساس خدمت به ديگران مى‌شمارد و مى‌فرمايد:

مَن أيقَنَ بِالخَلَفِ سَخَتْ نَفسُهُ بِالنَّفَقَة... ¹ وَ مَن أيقَنَ بِالخَلَفِ جادَ بِالعَطِيَّةِ... . ²

هركس به آخرت يقين كند، نفس او با انفاق و مددرسانى مالى به ديگران سخى مى‌گردد... و هركس به آخرت يقين كند، به عطا و بخشش، خود را آراسته مى‌سازد.

بندگان مؤمن و خداشناس، به‌خاطر جلب رضاى الهى و ترس از نافرمانى خدا با شور و نشاط به ديگران يارى مى‌رسانند، تا جايى كه در خدمت به نيازمندان از هم پيشى مى‌گيرند.

وَ الَّذِينَ يُؤْتُونَ مٰا آتَوْا وَ قُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلىٰ رَبِّهِمْ رٰاجِعُونَ* أُولٰئِكَ يُسٰارِعُونَ فِي الْخَيْرٰاتِ وَ هُمْ لَهٰا سٰابِقُونَ (مؤمنون: 60 و 61)

و آنها كه نهايت كوشش را در انجام طاعت به خرج مى‌دهند و با اين حال، از اينكه سرانجام به‌سوى پروردگارشان باز مى‌گردند، دل‌هايشان ترسان است؛ چنين كسانى در خيرات شتاب مى‌كنند و از ديگران پيشى مى‌گيرند.

امام على عليه السلام با اشاره به مبناى فعاليت‌هاى مردمى خود، آن را نتيجه ايمان به وعده‌هاى الهى در دنيا و آخرت مى‌داند.

كانَ لِعَلى عليه السلام اربَعَةُ دَراهِمَ لايَملِكُ غَيرَها، فَتَصَدَقَّ بِدرهمٍ لَيلاً وَ