17پرداختن به نيازهاى فردى و اجتماعى وامى‌دارد.
قرآن پس از دعوت به باورهاى اساسى دين، مؤمنان را به اعمال نيك فرا مى‌خواند تا بر محور احسان، خيرخواهى و خدمت به ديگران حركت كنند.
وَ الْعَصْرِ* إِنَّ الْإِنْسٰانَ لَفِي خُسْرٍ* إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ (عصر:1- 3)
به عصر سوگند، كه انسان‌ها همه در زيانند، مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند.
پيشوايان معصوم عليهم السلام عمل صالح را به مواسات و شريك كردن ديگران در نعمت‌هاى خدادادى تفسير كرده‌اند. ايمان مؤمن واقعى نيز با همراهى و يارى ديگران پيوند خورده و اين دو با هم، گوهر ديانت مؤمن را مى‌سازند.
اصولاً شاخصه ايمان مؤمن، خدمت‌رسانى به مؤمنان است. يكى از ياران امام صادق عليه السلام مى‌گويد: از آن حضرت شنيدم كه فرمود:
المُؤمِنُونَ خَدَمٌ بَعضُهُم لِبَعضٍ. قُلْتُ: وَ كَيفَ يَكُونُونَ خَدَماً بَعضُهُم لِبعضٍ؟ قالَ يُفيدُ بَعضُهُم بَعضاً. 1
مؤمنان، خدمت‌گزار يكديگرند. گفتم: «چگونه؟» فرمود: «به يكديگر فايده مى‌رسانند».
بنابراين اساس، ايمان به خدا، بندگى خالصانه، معادباورى و احساس نياز به لطف و عنايت پروردگار در قيامت، منشأ خدمت و خيررسانى است.