18زائران سفرهاى معنوى بايد به گونه‌اى با هم‌اطاقى و همسفران خود سخن بگويند كه باعث جذب آنها شود و دوستى‌هاى جديد ايجاد كند و باعث شود اين دوستى‌ها بعد از سفر هم ادامه پيدا كند.
خداوند، انسان را آفريد و آفرينش آسمان‌ها و زمين و اختلاف زبان‌ها و رنگ‌ها را از نشانه‌هاى قدرتش بيان كرد؛ زيرا در آن پندهايى براى انسان نهفته است. اختلاف زبان، از نشانه‌هاى قدرت الهى است و مسلمانانى كه در سراسر جهان زندگى مى‌كنند، يك‌زبان به يگانگى پروردگار هستى و رسالت پيامبران اقرار مى‌كنند و زيباترين اقرار، ذكر «لا اله الاّ الله» است. اين جمله، به معناى گشودن زبان به حق و بندگى خداوند است.
بنابراين، هرچه زائر در دوستى با پرورگار، ثابت‌قدم باشد و به محبوب حقيقى اميد بندد و دوستى خدا را در بندگى و پيروى از او بداند، خداوند نيز او را در زمره محبوبان خود قرار مى‌دهد. اكنون به برخى از زيبايى‌هاى زبان اشاره مى‌كنيم:
1. ذكر
دوران سفر، فرصتى مناسب است تا زائر، با بهره‌گيرى از زبان با ياد خدا انس بگيرد و با تلاوت دعا و گفتن ذكر، دل خود را صفا بخشد و از اين توفيق معنوى بهره برد.