12اوست، بر زبانش جارى مى‌شود؛ به تعبير ديگر، زبان، آيينه تمام‌نماى وجود آدمى است.
زائر كوى جانان از آن زمان كه در ميقات حضور مى‌يابد و لباس احرام بر تن مى‌كند، پيمان يك‌دلى، يك‌زبانى و يك‌رنگى مى‌بندد و همواره خداوند را مى‌ستايد. در برابر الطاف بيكران خداوند، سر تعظيم و تسليم فرود مى‌آورد. آنچه از زبانش مى‌تراود، در حقيقت از قلبش برخاسته است. از صفات زشت دورى مى‌كند و مى‌كوشد خود را با كردار و گفتار نيك به خدا و بندگان خدا نزديك سازد. زائر، با لحنى نرم و كلامى محترمانه با ديگران سخن مى‌گويد. زائران بايد از زبان براى گسترش خير و نيكى و مهربانى و صداقت در همكارى بهره برند و نهايت دقت را در بيان نيكو و هماهنگى بين گفتار و رفتار داشته باشند و بدانند كه دورويى، نفاق و دوگانگى روزى آشكار مى‌شود و چهرۀ واقعى آدمى را نزد ديگران آشكار مى‌سازد.