61انسان است به ديگرى كه از نظر حرمت و جايگاه و مقام بالاتر از خودِ اوست، براى درخواست كمك تا يار و ياورش باشد.

بنابراين، شفاعت پيامبر صلى الله عليه و آله و اولياءاللّٰه به معناى دعا و طلب يارى از آن‌ها است تا در پيشگاه خداوند درخواست كنند: خداوند گناهانشان را بيامرزد. لذا حاكم نيشابورى در تفسير آيۀ ...مَنْ يَشْفَعْ شَفٰاعَةً حَسَنَةً ... ¹ از مقاتل روايت كرده است كه: «منظور از شفاعت در پيشگاه خدا، همان دعا كردن براى مسلمان است؛ زيرا از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده كه فرمود: «هركس در غياب برادر مسلمان برايش دعا كند، دعاى او مستجاب مى‌شود و فرشتگان به او مى‌گويند براى خودت نيز مستجاب است.» با اين بيان معلوم مى‌شود طلب شفاعت از پيامبران و اولياى خدا، همان طلب و درخواست دعا است كه خود وهابى‌ها آن را جايز مى‌دانند و از مؤمنان التماس دعا مى‌كنند. التماس دعا از مؤمن نه تنها جايز بلكه از ضروريات دين اسلام است. بنابراين، طلب شفاعت و دعا نه تنها از پيامبران و اولياءاللّٰه، به ويژه از رسول اعظم اسلام، كه از هر مؤمنى جايز است؛ زيرا خداوند براى هر مؤمنى حرمت و احترامى قرار داده كه به خاطر آن حرمت، اميد مى‌رود شفاعتش قبول گردد.