39كند كه آيا آن عمل بر وجه صحيح انجام گرفته يا غير صحيح، در تمام موارد مشكوك، مادام كه دليل قطعى برخلاف آن در دست نباشد، واجب است فعل مسلمان را حمل بر صحّت كند و به صِرف گمان، هيچكس نمى‌تواند حكم بر فساد و بطلان و عدم صحّت عمل مزبور نمايد تا چه رسد به اين‌كه صرفاً مشكوك شده باشد!
بنابراين، هرگاه سخنى از مسلمانى شنيده شود يا عملى از او مشاهد گردد كه احتمال صحّتش وجود داشته باشد، هرچند اين احتمال ضعيف هم باشد، باز بايد آن را حمل بر صحت نمود، چه رسد به اين‌كه احتمال قوى و يا مساوى باشد.
بر اين اساس، اگر مسلمانى به يكى از پيامبران خدا يا به‌يكى از اولياءاللّٰه متوسل شود و از آنان استغاثه كند و احتمال داده شود كه از او مى‌خواهد نزد خدا برايش وساطت كند و خداوند حاجتش را برآورد، به صِرف اين احتمال كه شايد مقصودش غير از اين بوده، نمى‌توان حكم به ارتداد او داد.
همچنين است اگر بگويد: فرزندم را شفا ده. مرا بر دشمنم پيروز گردان. به زندگى من رونق ببخش و...
همين‌كه احتمال داده شود آنان را واسطه و شفيع خود قرار مى‌دهد تا از خداوند برايش درخواست نمايند، بايد بر همين معنا حمل كرد و به صرف احتمال خلاف آن،