30پيامبر، اى امير مؤمنان و اى امام زمان مرا درياب يا فرزند مرا شفا ده و يا مسافر مرا به سلامت برگردان! در اين‌گونه موارد نيز به قرينۀ اين‌كه مسلمان است و مسلمان سخنى كه موجب كفر و بى دينى باشد بر زبان جارى نمى‌كند، بايد كلام او را در اسناد حمل بر معناى مجاز كرد و گفت مرادش اين است كه: اى پيامبر خدا، تو با مقام و آبرويى كه نزد خدا دارى، شفاعت كن و با دعاى خود در پيشگاه خداوند قادر متعال، سبب روا شدن اين حاجت باش.
بنابراين، مسلمانى را كه چنين سخنى بر زبان جارى مى‌كند، تخطئه كردن جايز نيست، چه رسد به اين كه كسى او را محكوم به كفر و شرك كند و خون و مال و عرضش را حلال بداند!
امر چهارم: هر گناهى كفر نيست
هر گناه و معصيتى موجب كفر نيست، به خلاف آنچه از خوارج نقل شده كه هر گناه و معصيتى را موجب كفر صاحبش مى‌دانستند و نيز برخلاف وهابى‌ها كه مرتكب شوندۀ هر گناهى را كافر و مشرك مى‌شمارند و جان و مال و ناموسش را حلال مى‌دانند!
چنين انديشه‌اى خلاف اسلام و سيرۀ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و صحابه و تابعين و نيز مخالف سيرۀ تمام مسلمانان بعد از تابعين است، زيرا: