25در معناى آن وجود نداشته باشد. اما ظاهر، به آياتى گفته مى‌شود كه احتمال خلاف در آن وجود دارد ليكن معنايى كه راجح است آن را ظاهر و ديگرى را، كه در مقابل ظاهر قرار دارد، مرجوح يا مؤوّل مى‌نامند.
علاوه بر آنچه گفته شد، آيات ديگرى مانند: ناسخ و منسوخ، عام و خاص، مطلق و مقيّد و جز اين‌ها در قرآن وجود دارد كه هركسى از آن‌ها آگاهى ندارد و احدى حق ندارد براى اثبات مدّعاى خود، به غير از نص يا ظاهرى كه با سنت قطعيه از طرف اهل بيت عليهم السلام تأييد شده است احتجاج نمايد. همانگونه كه بدون تحقيق از مخصّص و مقيّد، نمى‌توان به عام و مطلق استناد و احتجاج كرد و به‌طور كلى قبل از تحقيق از دليل معارض يا ناسخ آن، به هيچ دليلى نمى‌توان استدلال نمود؛ زيرا بدون تحقيق از دليل معارض و ناسخ، هيچ دليلى دليليّت نخواهد داشت.
در هر صورت به خاطر وجود اين‌گونه آيات در قرآن، هركسى مى‌تواند براى اثبات مدعاى خود (اعم از حق و باطل) به يكى از آن‌ها استناد نمايد. چه بسا به آيه‌اى استناد كند، در حالى‌كه از قرائن مخالف با ظاهر آن غفلت ورزيده باشد؛ مثلاً به معناى حقيقى لفظى تمسك مى‌كند، امّا از قرينه‌اى كه دلالت بر معناى مجازى آن دارد غفلت مى0ورزد، همچنين ممكن است به عام يا مطلقى تمسك كند و از مخصّص و مقيّد آن، كه مراد را تغيير مى‌دهد،