25
«مقدمۀ دكتر محمد عبدالله دراز»
دوست ارجمند جناب آقاى بن نبى
ساعتى است كه از مطالعۀ كتاب ارزشمند «الظاهرۀ القرآنيه» فراغت جسته‌ام. آنچه به موضوع شما اهمّيت بيشترى مى‌بخشد آن است كه عنوان اين كتاب در يك آن، هم قديم است و هم جديد.
جنابعالى در پرتو علوم جديد، به مسأله‌اى اساسى پرداخته‌ايد كه همواره انديشۀ مفسّران را به خود مشغول داشته است. مسأله‌اى كه خود من نيز در بررسى‌ها و پژوهش‌هاى فراوانى كه در گذشته به زبان‌هاى عربى يا فرانسه به‌عمل آورده، آن را از نزديك لمس كرده بودم.
غبطه‌اى كه من به‌هنگام خواندن كتاب شما در خود احساس كردم در حقيقت از ژرفاى جانم برخاسته و به اندازه‌اى بود كه مرا واداشت تا اين كتاب را براى بار ديگر بخوانم و از نو نكته‌هاى جديدى از آن دريابم. اين تلاش بى‌شائبه و بى‌همتاى شما، پژوهشگران را، به رغم بُعد زمانى و مكانى كه ممكن است در ميان آنها جدايى اندازد، به سوى