31دل كينه‌اى از او نداشتند، پيرو او شدند و اين گروه با عنوان «شيعه على» شناخته شدند.

بنابراين، تشيع همان اسلام و روى ديگرى از آن است و اشاره به يك اصل اسلامى دارد و آن اين‌كه رهبرى حكيمانه و هدايت علمى، با نصب پيامبر خدا(ص) در وجود على(ع) متمركز است؛ هر كس اين حقيقت را درك كند، شيعه و پيرو على(ع) مى‌شود. آنان در زمان پيامبر(ص) به عنوان شيعه على(ع) شناخته شدند و پس از وفات پيامبر هم بر همين باور باقى ماندند و گروه‌هايى پيرو آنان شدند تا به امروز.

گروهى از مؤلفان نيز به اين حقيقت تصريح كرده‌اند. نوبختى مى‌گويد:

شيعه، پيروان على بن ابى طالب(ع)اند كه «شيعه على» ناميده مى‌شوند، چه در زمان پيامبر و چه پس از او، و با پيوستگى به آن حضرت و عقيده به امامت او معروفند. ¹

ابوالحسن اشعرى گويد: از اين رو به آنان «شيعه» گفته شده كه پيرو على(ع)اند و او را بر اصحاب ديگر پيامبر خدا(ص) مقدم مى‌دارند. ²

گرد آمدن عده‌اى از مهاجران و انصار - كه خداوند دلشان را براى تقوا آزمود - پيرامون على(ع) پس از شنيدن اين روايات برانگيزاننده و مشهور شدن جمعى به «شيعه على» در عصر رسالت، در پى آن توصيفاتى كه درباره على(ع) بود، امرى طبيعى است و شگفت نيست كه اسلام و