15

2 واژۀ شيعه در قرآن و حديث

در قرآن كريم، شيعه به معناى پيرو پيامبران و شخصيت‌هاى بزرگ به كار رفته است. خداوند (در داستان موسى عليه السلام ) مى‌فرمايد : آنكه از پيروان او بود، بر ضدّ آنكه از دشمنانش بود از او يارى خواست : «فَاسْتَغٰاثَهُ الَّذِي مِنْ شِيعَتِهِ عَلَى الَّذِي مِنْ عَدُوِّهِ ». ¹

نيز مى‌فرمايد : و از جمله پيروان او ابراهيم است كه با قلبى سليم به پيشگاه پروردگارش آمد «وَ إِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرٰاهِيمَ...» ²

به معناى پراكندگى و تفرقه و اختلاف هم به كار رفته است : «مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كٰانُوا شِيَعاً» ³

هرگاه در معناى تبعيت به كار رود به بُعد مثبت و ايجابى معنى اشاره مى‌كند، امّا وقتى در معناى تفرقه و پراكندگى به كار مى‌رود به معناى منفى اشاره دارد.