33بنيان مقالت ايشان؛ والْفَضْلُ ما شَهِدَتْ بِهِ الأعْدآءِ، يعنى فضل [آن است] كه دشمنان به آن گواهى دهند. مثال اين، چنان است كه شخصى در مجلس شرع بر غيرى دعوى كند و خصم كه مدّعى عليه است مَعَ صَحَّةٍ مِن نَفْسِهِ وَ سَلامَةٍ مِن عَقلِهِ تصديق كند، مدّعى به اقامه بيّنه محتاج نباشد براى حصول اجماع، ولكن اگر تصديق مدّعى عليه نباشد، البتّه محتاج باشد به اقامه برهان.
حاصل كه بند كمينه جامع اين كتاب، امروز قُرب ده سال است كه مطالعه كتب اخبار و تفاسير اهل سنّت مى‌كند. هيچ حديثى از روايت شيعه در باب امامت على عليه السلام، الاّ كه به عينه در كتب و روايات و اسانيد ايشان يافته. بلى ربما كه متفرّق گويند در بعضى مواضع، چنانكه حديث غدير خم و مانند آن. بنابر اين امامت على عليه السلام و عدالت او [16] مجمعٌ عليها يافتم و باقى مختلفٌ فيه.
پس عند التّنازُِع بينَ الأمَّةِ و اختلافِ الآراءِ بينَ الْمِلَّةِ الاِسلاميَّةِ تمسّك به وى كردم به خلافت و امامت و مأمول از حضرت حق - جلّت قدرته - چنان است كه بعد از ايمان به توحيد و عدل و نبوّت، تمسّك به خاندان رسول وسيلتى شود و سبب شفاعتى و خلاصى از دركات دوزخ. الحمد لِلّه الّذى هدانا لهذا و ما كنّا لنهتديَ لولا أن هدانا اللّه و لِلّهِ درّ القائل. شعر: [مناقب: 153/2: در منبع به جاى «محبتى» «ولايتى» آمده است]
مواهبُ اللّهَ عندي جاوَزَتْ أمَلي
فَلَيْسَ يَبْلُغُها قَوْلي و لاعَمَلي لكنَّ أفْضَلَها عندي و أشْرَفَها مَحَبَّتي لأميرالمؤمنينَ علي
مفهوم اين هر دو بيت آن است كه عطاها و بخشش‌ها كه خدا با من كرده است از آنچه اميد داشتم بگذشته است و قول و عمل من به شكر آن نمى‌رسد، لكن فاضل‌ترين و بزرگ‌ترين اين عطيّه‌ها به نزديك من، محبّت ودوستى اميرالمؤمنين علىّ است.
في كتاب ابن مردوية عن ابن عبّاس عن الرّسول صلّى الله عليه و آله:
مَن أحبَّ عليّاً فقد اسْتمسَكَ بالْعروةِ الوثقي.
[در بحار: 83/24 :
مَنْ أحَبَّ أنْ يَتَمَسَّكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى فَلْيَسْتَمْسِكْ بِحُبِّ عَلِيِّ بْنِ أبِي طَالِب]