23
يَمُوتَ مَمَاتِي وَ يَسْكُنَ جَنَّةَ عَدْنٍ الَّتِي غَرَسَهَا اللَّهُ فَلْيُوَالِ عَلِيّاً مِنْ بَعْدِي وَ لْيُوَال وَلِيَّهُ وَ لْيَقْتَدِ بِالْأئِمَّةِ مِنْ بَعْدِي فَإِنَّهُمْ عِتْرَتِي خُلِقُوا مِنْ طِينَتِي رُزِقُوا فَهْماً وَ عِلْماً وَيْلٌ لِلْمُكَذِّبِينَ بِفَضْلِهِمْ مِنْ أُمَّتِيَ الْقَاطِعِينَ فِيهِمْ صِلَتِي لَا أنَالَهُمُ اللَّهُ شَفَاعَتِي
[كافى: 208/1]
يعنى: روايت است از عبداللّه عبّاس از پيغمبر صلّى الله عليه وآله كه او فرمود: هر كه را خوش آيد و شاد شود كه زندگانى او همچون زندگانى من بُوَد، و وفات وى همچون وفات من، و ساكن گردد در بهشت عدن، آن بهشتى كه خداى - عزّوجلّ - درخت آن را به دست قدرت خود نشانده، بايد كه پس از من مِهر و محبّت علىّ ورزد و دوستى وى در دل دارد، و دوست وى را دوست دارد، وپيروى ائمّه معصومين بعد از من، كه به درستى ايشان عترت منند و مخلوقند از طينت من، و ايشان را داده‌اند فهمى و علمى. واى بر كسانى از امّت من كه ايشان را به دروغ دارد و فضل ايشان را منكر شود و از ايشان بِبُرد كه از من بريده باشد و دور شده، و خداى تعالى شفاعت من بدين طايفه مرساناد.
چون به دليل عقلى و نقلى ثابت شد كه خداى تعالى جسم نيست، غرس اليد يعنى نشاندن درخت به دست عبادت باشد كه بى‌واسطه ملكى، بلكه به كلمه «كن» برويانيد، چنان كه دست غيرى متعاطى آن نشد.
حديث هفدهم:
عن أنس بن مالك عن النّبيِّ صلّى الله عليه وآله:
يَدْخُلُ مِنْ أُمَّتِي الْجَنَّةَ سَبْعُونَ ألْفاً لَا حِسَابَ عَلَيْهِمْ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى عَلِيٍّ عليه السلام فَقَالَ هُمْ مِنْ شِيعَتِكَ وَ أنْتَ إِمَامُهُمْ
[بحار: 142/27]
يعنى: روايت است از انس بن مالك از پيغمبر صلّى الله عليه وآله كه او فرمود: درآيند دربهشت از امّت من هفتاد هزار كس كه ايشان را هيچ حساب