61
ذٰلِكَ فَأُولٰئِكَ هُمُ الْخٰاسِرُونَ. 1
يعنى اين كه:
«مالها، اندوخته‌ها و فرزندانتان طورى شما را مشغول و سرگرم نسازد كه از ياد خدا بازتان دارد و غافل و بى‌خبرتان گرداند. و اگر كسانى را مال و فرزند سخت سرگرم ساخته [ و توجه آنان را آنچنان به خود جلب كرده باشد تا حدى كه از ياد پروردگار باز بمانند، اينگونه اشخاص به خاطر سوء استفاده از دو نعمت مال و فرزندان به همان اندازه غفلتشان از خدا ] از زيانكاران خواهند بود.»
در اينجا سخن استاد را به ياد آوردم:
«علاقه انسان گاهى متمركز در خودش و مصالح خويش است كه تنها به خود و مصالح شخصى خود مى‌انديشد و نه چيز ديگر، و گاهى اين علاقه در جهت خانوادگى قوى‌تر است. به طورى كه در راه تأمين رفاه و آسايش و آرامش اعضاى خانواده، آدمى حاضر شود كه خود را به تلاش‌هاى طاقت‌فرسا يا احياناً ذلت‌هاى روحى و تملق‌ها و پذيرش نكبت‌ها و آلودگى‌ها بيندازد. ولى علاقۀ ديگرى نيز در انسان‌ها وجود دارد كه مى‌تواند حاكم بر همه اين علاقه‌ها و وابستگى‌ها باشد و آن علاقۀ «هدفى و مكتبى و