16وسنگينى او را فرا نمى‌گيرد؛ (و لحظه‌اى از تدبير جهان هستى، غافل نمى‌ماند؛) آنچه در آسمان‌ها وآنچه در زمين است، از آن اوست؛ كيست كه در نزد او، جز به فرمان او شفاعت كند؟
در توضيح اين آيه و انطباق شفاعت در آن بر شفاعت تكوينى مى‌گوييم: خداوند متعال در صدر آيه اشاره مى‌كند به اين مطلب كه سلطنت مطلق در نظام وجود براى اوست، و هيچ تصرفى نيست جز آنكه براى او و از ناحيه او مى‌باشد. و اين معنايى است كه از كلمه «قيوم» استفاده مى‌شود. حال ممكن است كسى اشكال كند كه در اين صورت اسباب و علل موجود در عالم چه جايگاه و شأنى در نظام تكوين دارند؟
خداوند متعال در ادامه آيه مى‌فرمايد: (مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّٰ بِإِذْنِهِ) ؛ يعنى تصرف اين علل و اسباب در اين موجودات مسبّبات و معلولات همگى به نحو واسطه‌گرى است و شفاعت در موارد مسببات به اذن خداوند سبحان مى‌باشد، و شفاعت آن موقعى با سلطنت الهى منافات دارد كه به اذن و مشيت او منتهى نگردد و مستقل عمل كند.
2. و نيز مى‌فرمايد:
(إِنَّ رَبَّكُمُ اللّٰهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمٰاوٰاتِ وَ الْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيّٰامٍ ثُمَّ اسْتَوىٰ عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مٰا مِنْ شَفِيعٍ إِلاّٰ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ ذٰلِكُمُ اللّٰهُ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ