1) . مرحوم علامه طباطبايى به هفت اشكال درباره شفاعت اشاره كرده و پاسخ آنها را داده‌اند. اينك خلاصه برخى از اين اشكال‌ها را بيان مى‌كنيم: الف) اگر برداشتن عذاب و عقوبت از مجرم و گناهكار، عدل است، پس خود عذاب، ظلم است؛ و اگر عذاب ظلم باشد، چرا برخى از پيامبران براى امت خويش از خدا درخواست عذاب مى‌كردند؟! پاسخ: برداشتن عذاب به معناى نقض حكم اول و نيز نقض عقوبت نيست تا عقاب ظلم باشد، بلكه گناهكار را از مصداق عذاب خارج، و در رحمت الهى وارد مى‌كند. ب) سنت خداوند اين است كه افعالش تغييرناپذير است. پس اگر حكمى كرد؛ بدون استثنا و يكنواخت، آن حكم اجرا مى‌شود. اگر شفاعت كيفر را از گناهكار بردارد؛ يعنى شفاعت در فعل و سنت خداوند تغيير ايجاد كرده و اين مطلبى محال، و نقض غرض است. پاسخ: خداوند، امور را فقط از طريق اسباب آن جارى مى‌كند، بنابراين وقتى يك سبب، موجب حكمى شود [مانند گناه كه حكم عذاب را به دنبال دارد]، ممكن است اسباب ديگرى هم وجود داشته باشند كه خلاف حكم آن يك سبب را داشته باشند [مانند رحمت و رأفت الهى كه اقتضاى آنها عدم عذاب است]. ج) شفاعت در عرف مردم به اين مفهوم است كه حاكم را به تجديدنظر در تصميم او يا دست برداشتن از اقدام مورد نظرش وادار كنيم. شفاعت به اين معنا و مفهوم، يعنى تصرّف در اراده و حكم خداوند كه چنين امرى قطعاً محال است. علامه به اين اشكال اين‌گونه پاسخ مى‌دهند: شفاعت، در علم و اراده خداوند تغييرى ايجاد نمى‌كند، بلكه تغيير تنها در مراد و معلوم است؛ به اين مفهوم كه خداوند سبحان مى‌داند، حالات مختلفى بر انسان عارض مى‌شود. انسان در روزى معين، به سبب شرايط و اسباب خاصى داراى حالى مى‌شود كه خداوند در همان حالى كه بنده دارد، براى او اراده‌اى مى‌كند و سپس روز ديگر، بنده، به واسطه شرايط ديگرى، حال تازه‌اى برخلاف حال اول مى‌يابد و خداوند هم چيز ديگرى درباره او اراده مى‌كند. خداوند خود مى‌فرمايد: «هر زمان، او در كارى است» (الرحمن: 29) و نيز مى‌فرمايد: «خدا هر چه را بخواهد محو، و هر چه را بخواهد اثبات مى‌كند و اصل كتاب نزد اوست» (رعد: 39). د) وعده شفاعت، موجب تجرّى و جسارت انسان‌ها در انجام گناه مى‌شود. جواب: علامه به اين اشكال دو پاسخ داده‌اند. پاسخ اول، اين است كه اين سخن با آياتى كه بر وسعت مغفرت و رحمت خداوند دلالت دارد، نقض مى‌شود؛ زيرا در اين آيات نيز گفته شده كه خداوند، همه گناهان را به جز شرك مى‌بخشد كه فقط با توبه برطرف مى‌شود. پاسخ دوم: وعده شفاعت در صورتى موجب تجرى انسان مى‌شود كه مجرم و گناهكار به نام و نشان مشخص شده باشد يا گناهى كه شفاعت درباره آن پذيرفته مى‌شود، بدون هيچ ابهامى و به صورت كاملاً قطعى و روشن و بدون در نظر گرفتن هيچ شرطى معين باشد. همچنين تأثير شفاعت در تمام انواع گناهان و عذاب‌ها و در همه زمان‌ها مؤثر باشد، به‌گونه‌اى كه اثر گناه را به كلى از بين ببرد، اما كاملاً روشن است كه در وعده شفاعت، حتى اشاره‌اى هم به اين شرايط نشده است. (تفسير الميزان، محمدحسين طباطبايى، ج 1، ص 168).