95
ج) پذيرش توبه بندگان
امام حسن مجتبى(ع) فرموده است:
گروهى از يهوديان نزد رسول خدا(ص) آمدند و دانشمندترين آنها مسايلى را پرسيد از جمله اينكه چرا خداوند وقوف بعد از ظهر عرفات را دستور داده است. رسول خدا(ص) فرمود: عصر، وقتى است كه حضرت آدم در آن ساعت، مرتكب عصيان شد و از اين جهت خداوند متعال بر امّت من، وقوف و تضرع و دعا را در بهترين مكانى كه خود دوست داشت مقرّر فرمود و در مقابل آن، بهشت را براى آنان ضمانت كرد و ساعتى كه وقوف آنان پايان مى‌پذيرد، ساعتى است كه آدم(ع) كلماتى را از جانب خداوند دريافت نمود و آنها را بيان داشت و خداوند هم توبه او را پذيرفت، زيرا خداوند توبه‌پذير و مهربان است.
سپس رسول خدا(ص) فرمود:
قسم به خدايى كه مرا بر اساس حق براى بشارت و انذار مبعوث داشته است، خداوند درهاى آسمانى دارد كه باب رحمت، باب توبه و... ناميده مى‌شود. هر كس در اين ساعات در عرفات حضور داشته باشد از جانب خداوند از مزاياى اين درها و منافع آنان بهره‌مند خواهد شد... و خداوند رحمت خويش را بر اهل عرفات نازل مى‌گرداند و آن‌گاه كه آنان عرفات را ترك مى‌كنند، فرشتگان الهى گواهى مى‌دهند كه آنان از آتش دوزخ آزاد گرديده‌اند و خداوند بهشت را بر آنان واجب كرده است و سروش آسمانى از سوى خداوند صدا مى‌زند: برويد كه شما مورد مغفرت قرار گرفته‌ايد. مرا خشنود كرديد، من هم از شما راضى هستم.
د) يادآورى صحنه قيامت
وقوف در عرفات، انسان را به ياد روز رستاخيز انداخته، صحراى قيامت و محشر را در ذهن او تداعى مى‌كند. بدون شك، حضور در اين صحراى عارى از ساختمان‌ها، بناها، قفس‌هاى مصنوعى، زندگى ماشينى و امتيازات مادى موجب مى‌شود كه انسان، شخصيت فطرى و طبيعت مسخ شده خود را بازيافته، منظره قيامت و اجتماع خلايق را