193خليل، چشم از چهره سيد برنمى‌دارد. شش‌دانگ حواسش را جمع كرده و به حرف‌هاى سيد گوش مى‌دهد. هنوز نمى‌داند هدف سيد از تعريف اين داستان، چيست؟ از اينجا به بعد، سيد بيشتر به كتاب نگاه مى‌كند و كمتر به خليل، تا بتواند عين جملات كتاب را بخواند: «إلى أَن انتهيتَ بالْأَمرِ إلى حَبيبك وَ نَجيبك. مُحمّدٍ - صَلَّى الله عليه وَ آله و سَلّم - فَكانَ كَمَا انْتَجبتَه سَيِّدَ مَنْ خَلَقتَه وَ صَفْوَةَ مَنِ اصْطَفَيتَه وَأَفضَلَ مَنِ اجْتَبيتَه وَاكْرَمَ مَنِ اعْتَمَدْتَه قَدَّمْتَه عَلى أَنبيائك و...».
وقتى سيد اين جملات را با لحنى عربى و آهنگين مى‌خواند، لبخندى بر چهره خليل مى‌نشيند. از ديدن چهره خندان خليل، طعم شيرينى را حس مى‌كنم. خليل غرق شنيدن دعاى ندبه است. گاهى كه مى‌خواهد عبارتى را بهتر بفهمد، از سيد مى‌خواهد آن را تكرار كند: «ثُمّ جَعلْتَ أَجرَ مُحمّدٍ صَلَواتُك عَليهِ وَ آلِه مَوَدَّتهم فِي كِتابِك فَقُلتَ قُل لا أَسأَلُكم عَليهِ أَجراً إِلَّا المَودَّةَ فِي القُربي وَقُلتَ ما سَئَلتُكم مِن أَجرٍ فَهو لَكم وَقُلتَ ما أَسأَلُكم عَليهِ مِن أَجرٍ إلّا مَن شاء أَنْ يتَّخِذ إِلى رَبّه سَبيلاً فَكانوا هُم السَّبيلَ إِليكَ وَ المْسلك إلى رِضوانِك...».
چهره خليل و واكنش‌هايش در برابر جمله‌هاى دعاى ندبه، حواس مرا به خودش جلب كرده. با شنيدن جمله قُلْ لاٰ أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبىٰ (شورى: 23)، اشك در چشمانش حلقه مى‌زند و پس از چند لحظه، جويبار اشك از كنار لب‌هاى متبسم‌اش رد مى‌شود.
سيد همچنان از درياى دعا كاسه كاسه برمى‌دارد و به خليل مى‌نوشاند: «لَم يُمتثلْ أَمرُ رَسولِ الله(ص) فى الْهادينَ بَعدَ الْهادينَ وَ الْأُمَّةُ مُصِرَّةٌ عَلى مَقتِه مُجتمِعَةٌ عَلى قَطيعةِ رَحمه وَ إِقْصاءِ وُلدِهِ إِلَّا الْقليلَ مِمّنْ