20 بلكه بر عبادت نبودن اين‌گونه امور، دليل هم وجود دارد. پس عمل به اين امور، نه تنها شرك و كفر را به دنبال ندارد، بلكه در جاى خود امرى پسنديده و تأمين‌كننده خشنودى خداوند نيز مى‌باشند، زيرا شرك و كفر چيزى نيست كه با هر اعتقاد و عملى تحقق يابد.
به بيان ديگر معيار اساسى در شرك چه در عبادت و چه در غير آن، اعتقاد به الوهيت، ربوبيت و معبوديت غيرخداوند است. بنابراين، اين اعمال در برابر غيرخدا با اعتقاد به اينكه خدا، معبود و پروردگار است، تبديل به عبادت شده و شرك در عبادت را به دنبال مى‌آورد.
ساير انحرافات وهابيت نيز ناشى از همين دو انحراف كلى است كه برخى از آنها عبارتند از: تكفير همه مسلمين، توهين به انبيا و ائمه طاهرين(عليهم السلام)، برخورد نادرست با قرآن كريم و روايات نبوى، خصومت با اهل‌بيت(عليهم السلام) و محبت نسبت به دشمنان آنان. شايد بتوان گفت كه اين اعتقادات كلى وهابيت از دشمنى و عداوت سران و پيشوايان وهابيت با اهل‌بيت(عليهم السلام) ناشى شده و اين خصومت ناروا را پايه و اساس تمام اعتقادات خود قرار داده‌اند.
ابن تيميه، از ديدگاه علماى اهل سنت
ابن تيميه كه افكار و عقايد فرقۀ وهابيت، از انديشه‌هاى او نشئت گرفته است، تحصيلات اوليه خود را در زادگاهش «حران» به پايان رساند. وى پس از حملۀ مغول به اطراف شام، به همراه خانواده‌اش به دمشق آمد و در آنجا اقامت گزيد.
او 33 ساله بود كه آثار انحرافات خطرناك در انديشه او نمايان شد.