17 دوازدهم هجرى قمرى و بر اساس عقايد ابن‌تيميه و ابن‌قيم تأسيس گرديد، هم در حوزه عقايد و هم در حوزه فقه و احكام، در مقابل مسلمانان اعم از شيعه و سنى قد علم نمود و با ابداع عقايد جديد، اسلام را در انحصار خود قرار داد.
آنان ساير مسلمانان را خارج از دين اسلام دانستند و به شرك و كفر محكوم كردند و با اين حركت دشمن‌پسند، ضربه خصمانه و جاهلانه خود را بر پيكر جامعه اسلامى وارد نمودند. اين فرقه به‌گونه‌اى با اسلام و مسلمين رفتار كرده‌اند و مى‌كنند كه گويا دين محمدى(ص) مثل ساير اديان آسمانى منسوخ گرديده و دين جديدى توسط محمد بن عبدالوهاب - همان‌طور كه در مقدمه كتاب توحيد او بر اين مطلب اشاره شده - آن هم فقط براى نجات و هدايت مسلمانان آورده شده است.
در اينجا لازم است پيش از نقد ديدگاه‌هاى فرقه وهابيت براى بيان ماهيت و زيربناى اعتقادى اين فرقه به دو مبناى كلى عقايد آنها اشاره شود:
1. تمام اعتقادات وهابيت در توحيد ذاتى و صفاتى خداوند متعال، بر تجسيم و تشبيه مبتنى است. اين فرقه نوپديد، تمام چيزهايى را كه در يك پديده مادى، به ويژه در انسان، وجود دارد، براى خداوند نيز ثابت مى‌داند. به بيان ديگر، آنان خداوند را مانند پادشاهان موجود در جامعه بشرى پنداشته، عرش و محل سكونت او را بالاتر از جايگاه مخلوقاتش قرار مى‌دهند. از اين گذشته، براى عرش خداوند، اوصافى مانند خصوصيات تخت شاهانه قائل‌اند.
به هر حال عقايد وهابيت در حوزه توحيد ذاتى و صفاتى، افزون بر