23نزاكت و ادب، نشانه خردمندى و كمال عقل است. گفتار مؤدبّانه و محترمانه، گوينده را محبوب و مورد احترام قرار مى‌دهد.
صاحبان زبان‌هاى تند و تيز و عادت كردگان به بدزبانى و ناسزاگويى كه نسبت به «ادب گفتار» بى‌مبالاتند و از لغويّات و سخنان ركيك پروايى ندارند، شخصيت خود را پيش ديگران پايين مى‌آورند.
خردمندان، به خاطر داشتن شرم و حيا (اين گوهر گرانبها) از بعضى حرف‌ها پرهيز مى‌كنند و آن را در شأن يك فرزانه فهيم نمى‌دانند.
زير پا گذاشتن حيا، نه تنها به «بى‌عفّتى در گفتار» مى‌انجامد، بلكه زمينه ساز بسيارى از گناهان نيز خواهد شد.