49 به سوى خداوند است و نزد او منزلت دارد». 1
همچنين در «فتح البارى» از «الانساب» زبير بن بكار نقل شده كه عمر گفت: «او (يعنى عباس) را وسيله توجه به سوى خداوند قرار دهيد». 2
اين سخن به معناى درخواست دعا از عباس نيست؛ زيرا عمر از او درخواست دعا كرده بود و او نيز براى دعا واسطه شد. پس از درخواست عمر براى دعا و اقدام عباس به دعا اين عبارت از عمر صادر شد كه فقط يك معنا دارد: «به عباس توسل بجوييد»؛ همان‌گونه كه عمر نيز چنين كرد. اما افسوس كه هواى نفس انسان را كور و كر مى‌كند.
در «فتح البارى» آمده:
سخن عمر كه آنان به او توسل مى‌جستند، دلالت ندارد كه آنان از او [عباس] خواسته‌اند تا براى آنان طلب باران كند؛ زيرا احتمال دارد كه آنان در هر دو حالت با شفيع قرار دادن پيامبر(ص) از خدا باران درخواست كردند. 3
ابن رشيد در «الترجمه»، باب «سؤال الناس الامام الاستسقاء» مى‌گويد: «سخن اين دو حافظ روايت، باطل‌كننده پندار كسانى است