14 وى از انصاف ادبى برخوردار بود. گواهى مى‌دهم كه حُبّ و بُغض ايشان خدايى بود. وى كه از وقار و متانت علمى كم‌نظيرى بهره داشت، مى‌توانست با مهارت خيره‌كننده‌اى بحث را اداره كند. اگر درباره مسئله‌اى با وى گفت‌وگو مى‌شد، ابعاد پنهان و ابهام‌آميز آن را واكاوى مى‌كرد و با خبرگى خود، حقيقت امر را تشريح مى‌كرد. ايشان به دليل تبحر فراوان و آگاهى كامل به مسئله، شنونده را به‌گونه‌اى مجذوب كلام خويش مى‌كرد كه شنونده، لحظه‌اى از گوش كردن به كلام ايشان غافل نمى‌شد. وى دل‌هاى حاضرين در مجلس را مجذوب سخنان و بيان شيواى خود مى‌كرد.
مرحوم كوثرى فردى خوش‌سيما، اهل معاشرت و چهره‌اى گيرا داشت. نيكوسخن بود و به هنگام برخورد با ديگران گشاده‌رو بود. وى به هنگام سخن گفتن، چاپلوسى نمى‌كرد و بى‌محابا سخن نمى‌گفت. وى در بيان حق، شجاع بود. در راه خداوند از سرزنش‌كنندگان نمى‌هراسيد؛ بلكه شجاعت وى در اين دوران بى‌نظير بود. وى در حوزه دانش عقلى و نقلى فردى امين و ثقه بود. 1
تأليفات
علامه كوثرى در تأليف پيشرو بود. در زمانى كه در پايتخت خلافت اسلامى به سر مى‌برد، 21 اثر از خود بر جاى گذاشت كه مهم‌ترين آنها «المدخل لعلوم القرآن» بود. وى اين كتاب را بر ديگر آثارش ترجيح مى‌داد و به همراه برخى كتاب‌هاى كمياب ديگر با خود مى‌برد.
از جمله كتاب‌هايى كه ايشان در اين دوره از زندگى خود نگاشته‌اند، مى‌توان به موارد زير اشاره كرد: نقدى بر كتاب «الضعفاء» اثر عقيلى،