21هنگامى كه منصور در سال 144 ه-. ق حج گزارد، به رياح بن عثمان، استاندارش در مدينه فرمان داد تا بنى الحسن را به ربذه تبعيد كنند. او نيز آنان را با شانه‌هاى بسته و گردن و پا در زنجير، سوار بر مركب‌هاى خشن و بدون جهاز به تبعيدگاه روانه ساخت. هنگام خروج ايشان از مدينه، امام صادق(ع) از موضعى پوشيده كه مردم و جاسوسان، او را نبينند، با اندوه فراوان بديشان مى‌نگريست و در حالى كه از شدت گريه، اشك بر محاسن شريفش جارى بود، خدا را مى‌خواند و مى‌فرمود:
«وَ اللهِ لا تُحفَظُ للهِ حُرمَةً بَعدَ هؤُلاءِ؛ به خدا سوگند پس از اينان حرمتى براى خدا نگه داشته نخواهد شد.»
برخورد كينه توزانۀ منصور به همين اندازه خاتمه نيافت. بار ديگر آنان را به عراق تبعيد كرد و دستور داد تا در زندان هاشميه (نزديك كوفه) در يك زيرزمين نمناك كه تشخيص شب و روز در آن امكان نداشت، به مدّت دو ماه محبوس كردند. آنگاه فرمان قتل ايشان را صادر كرد ... 1.
8. قاسم بن موسى الكاظم عليهما السلام
قاسم فرزند امام هفتم حضرت موسى بن جعفر (عليهما السلام) و برادر تنى امام رضا (عليه السلام) و حضرت معصومه (عليها السلام) كه پس از شهادت پدر بزرگوارش از سلطۀ عباسيان گريخت و در روستايى به نام «سوراء» در نزديكى شهر حلّه مخفيانه زندگى مى‌كرد تا وفات يافت. در واپسين روزهاى زندگى و در بستر بيمارى، خود را به اطرافيان معرّفى كرد و از ايشان خواست، دخترش را به مدينه برده و به مادرش تحويل دهند.
در بارۀ عظمت شخصيت ايشان شخصى به نام ابى عماره مى‌گويد: ما عازم عمره بوديم. در راهى به موسى بن جعفر (عليه السلام) و همراهانش برخورديم. امام(عليه السلام) فرمود: آرى! اى ابا عماره! اينان فرزندان من هستند و اين يكى (اشاره به امام على بن موسى(ع)) آقاى ايشان است. سپس فرمود: اى اباعماره! من نيز از منزل بيرون آمده ام! و فرزندم على(حضرت رضا(ع)) را وصى خود قرار داده‌ام و در ظاهر ديگر فرزندانم را با او در جانشينى خود شريك ساخته ام تا جانش حفظ شود، ولى در باطن به او وصيّت كرده‌ام. اگر كار به دست من بود، قاسم را جانشين مى‌ساختم؛ چون او را نيز دوست مى‌دارم و دلسوزيم براو بيشتر است ليكن اين امر خدا است و هر جا بخواهد آن را قرار مى‌دهد. 2همچنين سيد على بن طاووس در كتاب مصباح الزائرين زيارت ايشان را مستحب و فضليت آن را در حدّ زيارت ابو الفضل و على اكبر (عليهما السلام) دانسته است.
9. زيد بن على بن الحسين عليهم السلام
ايشان نيز جايگاه رفيعى در نزد امامين باقر و صادق (عليهما السلام) داشته و در پى خونخواهى امام حسين(ع) از بنى اميه با مظلوميّت به شهادت رسيده است. وى در نزديكى حله داراى حرم و بارگاه با عظمتى است و معجزات و كرامات فراوان از آن مشاهده شده است.