18ظاهر، چرخيدن به دور يك خانه سنگى است، فلسفه خاصى دارد؛ زيرا خداوند، خانه كعبه را محل امن و امان براى تمام انسان‌ها قرار داده است؛ چه گناهكار چه غير گناهكار. پس طواف بايد معناى عميق ترى داشته باشد و آن به زمانى برمى‌گردد كه وقتى ملائكه با مخلوقى چون آدم مواجه شدند به درگاه خداوند عرض كردند كه: «أَ تَجْعَلُ فِيهٰا مَنْ يُفْسِدُ فِيهٰا وَ يَسْفِكُ الدِّمٰاءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ، آيا مى‌خواهى كسى را در زمين قرار دهى كه فساد و خونريزى مى‌كند در حالى كه ما ملائكه مقرب درگاه تو هستيم؟» [بقره: 30] و خداوند فرمود: «إِنِّي أَعْلَمُ مٰا لاٰ تَعْلَمُونَ، من چيزى را مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد» [بقره: 30] و پس از اين ماجرا ملائكه دچار حالت ندامت و پشيمانى شدند و به عرش الهى پناه بردند و خداوند با ديدن چنين حالتى از گناه آنان چشم پوشى نمود. پس از اين اتفاق طبق برخى از روايات، خداوند دستور داد در مقابل بيت المعمور، اين خانه را بنا كنند تا پناهگاهى باشد براى بندگانى كه خطا و لغزش كرده و بعد دچار ندامت و شرمسارى شده اند و راه به جايى جز درگاه خداوند ندارند و بهترين حالت براى بنده، حالت تضرع و تذلل است. خداوند در قرآن مى‌فرمايد: «فَلَوْ لاٰ إِذْ جٰاءَهُمْ بَأْسُنٰا تَضَرَّعُوا، چرا وقتى ما آنان را امتحان مى‌كنيم حالت تضرع و زارى پيدا نمى‌كنند تا مشمول رحمت و مغفرت واقع شوند؟» [انعام: 43]
قسمت‌هاى مختلف خانه كعبه، دعاهاى مخصوص به خود را دارد؛ مثلاً امام سجاد(ع) در مقام اسماعيل، حالت تضرع و تذلل پيدا مى‌كرد و به درگاه خداوند استغاثه مى‌نمود:
« اللّهم ادخلنى الجنّه