١٧بايد به ياد لحظه‌اى باشد كه همه خلايق در قيامت براى محشور شدن آماده مى‌شوند.
در حقيقت اين لباس ها، نماد تجملات و زيبايى‌هاى دنيوى و علائق مادى انسان است. هنگامى كه زائر لباس‌ها را از تن جدا مى‌كند، چه خوب است كه تمام وابستگى‌هاى مادى و دنيوى را نيز از وجود خود بزدايد تا آماده ايجاد تحول در خويشتن خويش شود تا صفا و صميميت و اخلاص و پاكى را جايگزين ويژگى‌هاى ناپسند وجودش نمايد؛ زيرا « انّ اللهَ طيبٌ و لا يقبل الا الطيب، خداوند طيب و پاك است و كسى را نمى‌پذيرد، مگر اين كه به تمام معنا طيب و پاك باشد» و حتى انتخاب رنگ سفيد براى لباس احرام علاوه بر اين كه سمبل بى‌رنگى است، يادآور لباس آخرت نيز مى‌باشد و انسان بايد از لحظه لحظه سفر حج، درسى براى سفر آخرتش بگيرد و به آنچه كه تا آن روز شنيده است، ايمان بياورد و باور داشته باشد كه آخرتى هم در كار هست.
اگر زائر به اين نكته توجه داشته باشد كه در اين سفر به سوى خدا مى‌رود تا به وى تقرب جويد و امتثال امر او نمايد و نيز يقين داشته باشد كه هيچ چيز غير از خدا و ياد او پسنديده نيست، به مفهوم واقعى حج پى مى‌برد.
غزّالى و هم چنين فيض كاشانى در مَحجّه البيضاء به اين اسرار اشاراتى دارند، ولى آن چه كه مؤثرتر و ماندنى تر مى‌باشد، سخنانى است كه اهل بيت (ع) فرموده‌اند؛ زيرا تنها آنان با مبدأ فيض و بركات الهى در ارتباط هستند و به يقين آن چه مى‌گويند متضمن سعادت دنيا و آخرت انسان‌هاست. به عنوان مثال طواف كه به
