64امام خمينى(ره) در مورد تقيه حرام مى‌فرمايد:
از جمله آن [تقيه در مورد] برخى از محرمات و واجباتى است كه در نظر شرع و متشرعين نهايت اهميت را دارا هستند; مثل ويرانى كعبه و مشاهد (زيارتگاه‌هاى) مقدس...، رد كردن اسلام و قرآن، تفسير كردن آنچنانى كه مذهب را تفسير مى‌نمايد و با كفر تطبيق مى‌دهد...، از همه اينها مهم‌تر آنجايى است كه اصلى از اصول اسلام يا مذهب ويا يكى از ضروريات دين، در معرض از بين رفتن و نابودى و تغيير است. [در اين صورت] تقيه جايز نيست; مثل اينكه منحرفان سركش بخواهند احكام ارث، طلاق و... را تغيير دهند. 1
علامه مظفر مى‌نويسد: تقيه از نظر وجوب و عدم وجوب و بر حسب محلهايى كه ترس از ضرر در آنجاست، احكامى دارد كه در ابواب كتابهاى علماى فقه ذكر شده است. تقيه در هر حالى واجب نيست; بلكه گاهى جايز است و يا در بعضى از حالات، خلاف آن واجب است; مثل اينكه در مقام اظهار حق و آشكار كردن آن براى يارى دين و خدمت به اسلام و جهاد در راه آن باشد. در چنين وقتى اموال ناديده گرفته مى‌شوند و جانها ارزش نخواهند داشت . 2