102
2. سكوت معصيت
امام سجاد(ع) در حديث شبلى فرمود:
«فحين لبيت ، نويت أنك نطقت لله سبحانه بكل طاعة ، و صمت عن كل معصية ؟ قال : لا ».
پرسيد: وقتى لبيك گفتى آيا نيت كردى كه در طاعت محض او سخن بگويى و از هر معصيت او لب فرو بندى؟ گفت: نه.
زائر بايد با لبيك خويش در برابر خدا از مخالفت او اجتناب ورزد، او بايد روزه معصيت گيرد و شعله معصيت را در درون خود خاموش كند، ريشه‌هاى آن را بخشكاند و پاسخ به هواى نفسانى ندهد.
زائر با لبيك‌گفتن مصمم مى‌شود كه گناه نكند و شهادت مى‌دهد كه از معصيت دورى ورزد، سزا نيست كه اين تصميم و شهادت، كذب و دروغ باشد. گناه و معصيت طيف گسترده‌اى دارد؛ گناهان زبان، گناهان دست، گناهان پا، گناهان چشم، و بسيارى معاصى ديگر. كسى كه لبيك خدا مى‌گويد بايد تمامى معاصى، جرم‌ها و اشتباهات را مدّ نظر قرار دهد و قصد دورى از آن‌ها كند. او بايد تصميمى سرنوشت‌ساز بگيرد، از گذشته زشت خود پشيمان شود و لبيك خود را نقطه عطف حيات خويش قرار دهد تا آينده‌اى روشن و نورانى در پيش داشته باشد.
بارى، لبيك آغاز مجاهدت است، شروع پاره‌اى تحريم‌هاست، او بايد تجربه كند تا خود را از بعضى امور محروم كند، اين محروميت‌ها نويدبخش حقيقت‌هايى است كه در آينده عمر، پيش روى زائر قرار مى‌گيرد، لبيك زيرساخت مناسك حج است، اساس ورود به حرم