42پس وجه جمع آن است كه آن اطلاق قبل از نهى بوده باشد - واللّٰه اعلم.

ارض اللّٰه، قال اللّٰه: «أَ لَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللّٰهِ وٰاسِعَةً فَتُهٰاجِرُوا فِيهٰا» ¹«آيا زمين خداى گشاده نبود تا مُهاجرت كنيد شما در آن.»

جماعتى از مُفسّران گفته‌اند مراد به «ارض‌اللّٰه» در اين آيۀ كريمه مدينۀ ²شريفه است.

أرض الهجرة: نيز در حديثى آمده است.

اكالة البُلدان و اكالة القرى: در حديث آمده كه مأمور شدم به قريه‌اى كه مأمور شدم به هجرت به سوى آن قريه، بر تقديرى كه اين كلام شريف پيش از هجرت صادر شده باشد و يا مأمور شدم به سكناى آن قريه اگر بعد از هجرت باشد ³ كه مى‌خورد قريه‌ها را يعنى به جهت غلبۀ اهل آن ⁴ جميع مواضع و اماكن را و غنيمت گرفتن و اسير كردن اهل مدينه اهل و مال ايشان را و از اين حديث استدلال كرده‌اند بر افضليّت مدينه از چند وجه؛ يكى از قول آن سرور - صلى‌اللّٰه عليه و آله و سلم - مأمور شدم به قريه‌اى كه مى‌خورد قريه‌ها ⁵، ديگر از وصف قريه به آنكه او مى‌خورد قريه‌هاى ⁶ ديگر را، گفته‌اند كه خوردن، كنايت از غلبۀ فضل اوست بر ديگر قُرىٰ. يعنى فضايل جاى ديگر مُضمحل مى‌شود در جنب فضل او.

الايمان: «قال اللّٰه تعالى: وَ الَّذِينَ تَبَوَّؤُا الدّٰارَ وَ الْإِيمٰانَ » ⁷حق - سبحانه و تعالىٰ - در حقِ انصار اخيار - رضوان‌اللّٰه عليهم - مى‌فرمايد:

«آن كسانى كه منزل ساخته‌اند دار و ايمان را.» وجه تسميه به ايمان بنا بر آن باشد كه او مظهر و مسير ⁸ ايمان است.