52انسانى.
آيات قرآن درباره شادى دو دسته‌اند: دسته‌اى از آيات، مؤمنان را به شادى دعوت كردهاند؛ مانند:
( قُلْ بِفَضْلِ اللّٰهِ وَ بِرَحْمَتِهِ فَبِذٰلِكَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمّٰا يَجْمَعُونَ ) (يونس: 58)
اى رسول خدا! به خلق بگو كه شما بايد تنها به فضل و رحمت خدا شادمان شويد [و به نزول قرآن مسرور باشيد] كه آن، بهتر و مفيدتر از ثروتى است كه براى خود مى‌اندوزيد.
بنابر اين آيه، مردم بايد همواره به فضل پروردگار و رحمت بى‌پايان او و به اين كتاب بزرگ الهى كه جامع همه نعمت‌هاست، خشنود شوند، نه به اندوختن ثروت و بزرگى مقام و فزونى قوم و قبيله.
اطاعت از خداوند نيز سبب شادى انسان مؤمن مى‌شود؛ چنانكه حضرت على(ع) مى‌فرمايد:
« سُرورُ المؤمِنِ بطاعَةِ رَبِّهِ و حُزنُهُ علي ذَنبِهِ » 1؛ «شادى مؤمن، به طاعت از پروردگار و حزنش بر گناه و عصيان است».
دسته‌اى از آيات الهى، شادى‌هاى بيهوده، بى‌هدف و ضدارزش را نكوهش مى‌كند. بنابراين، شادى‌ها بايد بر پايه ارزش‌ها و اهداف مقدس باشد؛ چنانكه خداوند در قرآن كريم در داستان قارون كه فردى خودخواه و مغرور بود و شادى‌هاى مستانه داشت، مى‌فرمايد: