54بن جبله» (529 م. - 569 م.) نام برد كه كمك‌هاى زيادى به امپراتورى بيزانس در جنگ با ايران كرد و به پاداش آن امپراتور گوستينيان در سال 529 م. به وى لقب «پاتريسيوس» داد.
اين سلسله آثار متعددى شامل قصر، كليساها و ديرهاى متعددى در سرزمين شام بنا نهاد.
آخرين پادشاه اين سلسله «جبله بن الايهم» بود كه طى نامه‌اى به عُمر خليفه دوم اسلام خود را اعلام كرده و به همراهى پانصد نفر از همراهان خود به مدينه آمد و همراه با عمر به حج رفته و در اثناى حج يكى از فقراى مسلمان جامه وى را لگد نمود و جبله نيز سيلى محكمى بر گوش او نواخت و آن مسلمان به خليفه شكايت برد و عُمر وى را فراخواند و از او خواست تا فرد مظلوم را راضى كند، ولى جبله نپذيرفت و گفت من پادشاه هستم و او يك فرد عادى است و از عُمر يك روز مهلت خواست تا او را راضى كند و شبانه به اتفاق همراهان خود مدينه را ترك نموده و به سرزمين شام برگشته و از اسلام دست كشيده و به همراهى سى هزار نفر از مسيحيان عرب به امپراتورى بيزانس پناهنده شد. امپراتورى بيزانس آنان را پذيرفته و در نواحى مرزى اسكان داد و بسيارى از مسيحيان سوريه و لبنان خود را از نسل اين گروه مى‌دانند.
دوران خلفاى راشدين (635 م - 661 م)
در دوران حكومت خليفه دوم عمر، سرزمين شام به وسيله خالد بن وليد و ابوعبيده جراح گشوده شد و از آن هنگام سرزمين شام به عنوان يكى از ولايات اسلامى در عرصه جهانى ظاهر شد. در دوران خليفه سوم عثمان، معاويه به عنوان والى دمشق برگزيده شد و پس از اين كه بر اثر كشته شدن عثمان، مردم با حضرت على عليه السلام بيعت كردند، معاويه از بيعت با على امتناع ورزيده و او را به همدستى در قتل عثمان متهم كرد و اين امر باعث شد كه جنگى بين معاويه و حضرت على عليه السلام در منطقه صفين دهد كه به حكميت منجر شد و باعث تقويت جايگاه معاويه در سرزمين شام شد. پس از شهادت حضرت على عليه السلام و بيعت مردم با امام حسن مجتبى عليه السلام ، پيمان صلحى بين معاويه و امام حسن بسته شد كه به موجب آن حكومت به معاويه رسيده و پس از فوت وى به امام حسن عليه السلام مى‌رسد، اما