137امام در فعاليت‌هاى سياسى نيز نقش تعيين كننده‌اى داشت. امام به منظور تبليغ جريان اصيل امامت، نمايندگانى به مناطق مختلف مى‌فرستاد. در اين دوران برخورد ميان امويان و عباسيان به وجود آمد، امويان كه از هيچ گونه جنايتى در راه خاموش ساختن آتش انقلاب مخالفانشان باكى نداشتند و بنى عباس هم نه خوش‌كردارتر از امويان بودند و نه براى استحكام بخشيدن به پايه‌هاى حكومت خود از امويان در خون‌ريزى و نيرنگ‌بازى خوددارتر.
هر چند كه در آغاز قيام خود، نام خليفه‌اى را كه مردم را به سوى او فرامى‌خواندند، معلوم نكرده بودند، ولى شعارشان اين بود كه «الرضا من آل محمد» يعنى براى بيعت با شخص برگزيده‌اى از خاندان محمد صلى الله عليه و آله قيام كرده‌ايم. حتى سوگند مى‌خوردند كه اگر بر دشمن غلبه كنند جز دستور اسلام عمل نكنند. امّا امام صادق عليه السلام با هوش و درايت سياسى خويش دريافته بود كه آنان در شعارهاى خود صادق نيستند. از اين رو در پاسخ به درخواست ابومسلم براى خلافت نوشتند:
«مٰا انْتَ مِنْ رجالى و لا الزّمانُ زمانى 1
؛ نه تو از ياران منى و نه زمانه، زمانۀ من است.»
امام عليه السلام مى‌دانستد كه افرادى همچون ابوسلمه و ابومسلم فريب خورده‌اند و در خط مستقيم اسلام و اهل بيت نيستند و لذا به هيچ عنوان حاضر نبود با آنان