37
ب
بازگشت
به جز معصومين عليهم السلام ، هيچ كس از گناه ايمن نيست.
افراد عادى كم و بيش بر اثر غفلت و ناآگاهى گناه مى‌كنند و از ياد مى‌برند كه عالم محضر خداست و آدمى نبايد در حضور خداوند، چنين جسارتى كند.
با اين حال، چه بسيارند كسانى كه توفيق زبانى شامل حالشان مى‌شود و از كرده خود پشيمان و به پاك‌سازى دل مشغول مى‌شوند. آنان در تلاشند با دلى پاك و روانى آرام از جهان خاكى به سوى ملكوت اعلا پر بگشايند. اينان آن گاه كه بر اثر وسوسه‌هاى شيطانى، دامن خود را به گناه مى‌آلايند، از خدا استغفار مى‌جويند و رنج توبه را بر خود هموار مى‌سازند. اين حالت، اعتقاد راسخ آنان به معاد و جهان آخرت را نشان مى‌دهد. وقتى انسان در برابر ديدگان هميشه بيدار خداوند، گناه كرد و فقط او از آن آگاه شد، سپس احساس شرمندگى به او