79 كه خداوند در مدح و ستايش و بيان صفات صحابه نازل كرده، بسيار است (گويا به همين مقدار بسنده شده است).

بررسى و تحليل

اصولاً فردى كه با آيه‌اى بر مدعاى خود استدلال مى‌كند، بايد كيفيت دلالت آيه را نيز بيان كند، ولى متأسفانه مؤلف به سان ديگر نويسندگان هم فكر خود، صفحات كتابش را با آيات قرآنى مزين نموده،بدون اين كه وجه دلالت آيات را بيان كند.

امّا آيۀ نخست، ناظر به فضيلت امت اسلامى است كه دو فريضۀ مهم امر به معروف و نهى از منكر به آنان داده شده و در نتيجه، بايد مردم را به كارهاى نيك امر كرده و از كارهاى زشت باز دارند. اين ويژگى مخصوص صحابۀ عصر پيامبر صلَّى اللّٰه عليه و آله و سلَّم نيست، بلكه وظيفۀ تمام امت اسلامى تا روز رستاخيز است.

آنچه مايۀ اشتباه نويسنده شده، وجود خطاب در