٩
ديباچه
در ماه ربيع‌الاول ١۴٢٧ه- .ق. (فروردين ١٣٨۵ه- .ش.) توفيق الهى رفيق شد و اين كمترين، به سعادت خاكبوسى آستانِ جانان، نجف و كربلا نايل آمد. هنگام تشرّف در شهر مقدّسِ نجف اشرف، روزى كنار خيابان، كتاب (ادب الزائر) را ديدم و آن را خريدم. قدرى كه سطور پرنور آن سِفْرِ عشق را مطالعه نمودم، شيفتۀ آن شدم ، به ويژه اين كه برخى امور مبهم را از ذهن مى‌گشود و طريق مستقيم را مى‌نمود، آن چنان كه تمامى آثار علاّمۀ امينى(قدس سره) چنين است.
وقتى از ديار عاشقان به وطن بازگشتم، بنا را بر ترجمه، تحقيق، شرح، تقديم و تعليق اين اثر گذاردم تا اين كه در روزهاى تعطيل تابستان (سال ١٣٨۵) شروع به كار نمودم و در روز ٢٣ رجب ١۴٢٧ (١٣٨۵/۵/٢٧)، به لطف بى كرانۀ دوست، آن را به پايان رساندم.
نام كتاب: «ادب الزّائر لمن يمّم الحائر»; (آداب زيارت براى كسى كه قصد زيارت حائر حسينى(ع) دارد)
«حائر و حاير، اصطلاحاً به حرم سيدالشهداء(ع) گفته مى‌شود و
