53ساخت؛ بهطورى كه همه كس در همه وقت آزاد و ماها را همه ساعت در نماز و زيارت به طريق مذهب حنيف جعفرى(ع) ابداً معارض و مانعى نبود الاّ آنكه درحين انعقاد صفوف جماعت فرايض به واسطۀ كثرت مأمومين عامه درحالتى كه چهار امام جماعت از چهار مذهب عامه فرداً فرد امامت مى‌كردند در آن حين عموم زائرين خاصه را [37] از اناث و ذكور و وضيع و شريف؛ هرچه بودند اوّل ارفاقاً، بعد عُنفاً از مسجد اخراج مى‌كردند ولى غير از هنگام انعقاد جماعت، ديگر به ظاهر ابداً تعرّضى به كسى نداشتند. اين بود كه ماها در همه روزه در اوّل وقت فريضۀ صبح به لطايف الحيل خود را وارد حرم محترم مى‌نموديم و به اداى فريضه در آن مكان مقدس موفق، بعد از اداى فريضه از ترس اخراج كه هنگام جماعتشان بود خود را در زواياى مسجد مختفى مى‌داشتيم و به اداى قضاى نيابتى از والدين و خود مشغول مى شديم. بعد از اداى يك صد ركعت نماز قضاى يوميه آن وقت به فراغ خاطر اوّلاً نيم جزو از كلام الله مجيد را در محاذات رأس مطهّر قرائت ميكردم وثوابش را ايثار روح مقدّس حضرت نبوت مينموديم وبعد دركمال آسايش به وظايف مفصّله زيارت حضرت ختمى مرتبت، بعد از زيارت حضرت خاتون قيامت مشغول مى‌شديم و غالباً من بنده به نيابت مخصوصه از عموم احبّاء و اقربا و سفارش كننده‌ها زيارت خاصه به جا مى‌آوردم. بعد از خدمت حضرت رسالت، به تشرف زيارت ائمه اربعۀ بقيع مى‌پرداختيم.

بعد از ورود به آن آستان عرش نشان و دعاى ورود، اوّلاً يك زيارت مجموعه مى‌خوانديم ونماز زيارت به جا مى‌آورديم. بعد