9
مقدّمه
در كوير سينه‌ام، چشمه‌هاى«ربّنا»ست
بر لبم شكوفۀ «آتِ ما وَعَدتنا»ست بند بند هستى‌ام، ترجمان اين دعاست:
«لاٰ تُزِغْ قُلُوبَنٰا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنٰا»
1
فرهنگ دعا
دعا، زبان عشق و نياز بنده به درگاه خداى بى‌نياز است.
گرايش به دعا و نيايش و اظهار تواضع و نياز در پيشگاه يك قدرت برتر و سرنوشت‌ساز، در نهاد و فطرت انسان نهفته است. به عبارت ديگر، روى آوردن به معبود و انجام نيايش، پاسخ انسان به ندا و خواستِ فطرى و درونى خويش است.