10دعا در سيرۀ بزرگان دين، از جايگاه ويژه‌اى برخوردار بوده است. پيامبران الهى، امامان معصوم، اولياى خدا و بندگان وارسته، همواره در پيشگاه خداوند دست به دعا مى‌گشودند و چشم اميدشان تنها به بخشش و رحمت پروردگار بوده است.
از «زبور داوود» گرفته تا مناجات‌هاى پيامبر خدا(ص) و امام على(ع) و «صحيفه سجاديه» حضرت زين‌العابدين(ع) و نيايش امام حسين(ع) در عرفات و ساير فرازهاى برجسته و جلوه‌هاى روشنى كه در دعاها وجود دارد، گواه اين گرايش و اهتمام است.
برداشته‌ام دو دست از بهر دعا
1
اجازه‌اى كه خداوند به بندۀ بى‌مقدار خود داده تا او را خطاب كند و از درگاهش حاجت بطلبد، به يقين يك موهبت و توجه ويژه از سوى خداوند است. به تعبير حضرت على(ع):