19دارند، از خداوند هم در دنيا و هم در آخرت، «حسنه» مى‌طلبند.
«دنيانگرى»، نشانه محدوديت بينش انسان است. هستى، تنها در محدودۀ اين جهان خلاصه و محصور نمى‌شود. آخرت، نتيجۀ اعمال ما در مرحلۀ دنياست. بايد از خدا خواست كه هم در دنيا از سعادتمندان باشيم و هم در آخرت به سعادت و رستگارى برسيم كه اوج سعادت ابدى، رسيدن به رضوان الهى و رهايى از دوزخ است. چه سود اگر به همۀ نعمت‌ها دست يابيم، ولى آخرتمان تباه و سياه باشد؟
«حَسنه» يعنى خوب و خوبى مطلق.
در روايت‌ها براى حسنۀ دنيوى و حسنۀ اخروى مصاديقى بيان شده است.
امام صادق(ع) فرموده‌اند:
إنَّهَا السَّعَةُ فِي الرِّزْقِ وَ الْمَعاشِ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ فِي الدُّنْيا، وَ رِضْوانُ اللهِ وَ الْجَنَّةُ فِي الآخِرَة. 1حسنه در دنيا، عبارت است از وسعت در رزق و زندگى و اخلاق نيكو و حسنۀ آخرت، عبارت است از رضوان الهى و بهشت.