11قَد اذِنَ لَكَ فِي الدُّعاءِ وَ تَكفَّلَ لكَ بِالإجابَة. ¹خداوند به تو اجازۀ دعا داده و عهده‌دار اجابت گشته است.

دعا، تنها تكرار زبانى الفاظ نيست، بلكه ابراز برترين نيازها و خواسته‌ها از عمق وجود و از صميم دل، در پيشگاه پروردگارى است كه قادر مطلق است و سررشتۀ همۀ امور، به دست تواناى اوست. او خدايى است كه مقدّرات بندگان را رقم مى‌زند و عفو و آمرزش و بهشت و دوزخ نيز، در اختيار اوست.

زمانى «حال دعا» پديد مى‌آيد كه معرفت و شناخت ما نسبت به «قدرت و نعمت خدا» و «عجز و نياز خويش»، كامل شده باشد، تا بدين ترتيب، رابطه‌اى به نام «نيايش» و «دعا»، ميان بنده و مولايش پديد آيد.

يك ذرّه ز عجز خويش ابراز كنيم چندان كه خدا غنى است، ما محتاجيم

چه بخواهيم؟

اين مسئله مهمى است كه بدانيم از خدا چه بخواهيم؟