83الهى، به تكاپو پردازد!
خوشا به حال آنان كه گوى مغفرت حق را مى‌ربايند! خوشا به حال آنان كه از خود درآمده، جامه ذلت نفس را دور افكنده و جامه عزت نفس، بر تن كرده‌اند؛ چراكه خويشتن را، فقط بنده پروردگار عزيز يافته‌اند! خوشا به حال آنان كه از بازارها چشم و دل برگرفته و يك‌سر در بازار عشق و پرستش، دادوستد داشته‌اند! خوشا به حال آنان كه، محصول حج و طواف را در قلبى اندوخته‌اند كه صدايى جز صداى صاحب كعبه نمى‌شنود!
«لبيك. اللهم لبيك». چگونه لبيك مى‌گوييم؟ چگونه اللهم لبيك بر زبان جارى كنيم؟ آيا دل و زبان را هماهنگ كرده‌ايم؟ آيا مانند اولياى الهى كه در خوف و رجا، لبيك، اللهم لبيك گفته‌اند، لبيك‌گو هستيم؟ احرام‌پوشِ حاضر! چه اندازه حضور پروردگارت را لمس كرده‌اى؟ بى‌وجود قلب خاشع، لبيك، اللهم لبيك گفتن، چه سود؟! لبيك زبان تو، لبيك دل تو باشد، كه شريك لبيك زبان، شيطان است و شريك لبيك دل، عشق است، خداست! بى‌گمان دل و زبان را همسو با حقيقت لبيك ساخته‌اى؟
مالك‌بن انس مى‌گويد: «سالى با امام صادق(ع)، به حج رفتم. وقتى مركبش در محل احرام ايستاد، هر چه سعى مى‌كرد لبيك بگويد، صدايش در گلو بريده مى‌شد و نزديك