37
آيۀ سوم:
«فَلاٰ تَجْعَلُوا لِلّٰهِ أَنْدٰاداً وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ» 1؛ «بنابراين براى خدا همتايانى قرار ندهيد، در حالى كه مى‌دانيد (هيچ يك از آنها، نه شما را آفريده‌اند؛ و نه شما را روزى مى‌دهند).»
آيۀ فوق، ضمن توضيح عقايد بت‌پرستان، آن را مردود شمرده و مى‌فرمايد: شما بت‌پرستان معتقديد خدا همتا و شريك دارد، نه، چنين نيست، بلكه خداوند واحد و يگانه است و عدل و شريك ندارد. اين آيه و نظاير آن تصريح دارد كه در عقيدۀ بت‌پرستان، بت‌ها در عرض و رديف خدا و همطراز خدا بوده‌اند و بت را مانند و مثل خدا مى‌دانستند؛ يعنى براى بت‌ها «اثرگذارى» قائل بوده‌اند.
تحقيقى دربارۀ «نِد»
ابتدا تعاريف اهل لغت و تفسير را پيرامون «أنداد» نقل و سپس جمع‌بندى مى‌كنيم:
1 - «الندّ : ما كان مثل الشئ يضادّه فى اموره ، و النديد و الندّ سواء، و جمع الندّ أنداد. و ندّالبعير ندودا : انفرد و استعصى 2؛ ندّ عبارت است از مثل و شبيه شىء با اين قيد كه در كارهاى مثل خود مداخله مى‌كند و با آن كشمكش و منازعه دارد. نديد و ند داراى معناى واحدى هستند و انداد جمع ند است و ندالبعير؛ يعنى شتر