31مىگيرد. و مراد از اتجاه توحيدى، شيوهاى است كه مفسر در بررسى موضوعات قرآنى اتخاذ مىكند. 1 د. تفسير رايج، تفسير نوپيدا و تفسير ممنوع
اين تقسيمى است كه از سوى دكتر محمدحسين على الصغير ارائه شده است. اين قرآنپژوه، تفسير را در يك تقسيمبندى به سه نوع تقسيم مىكند:
نوع اول: تفسير رايج و شايع و مورد پسند علما؛ مثل تفسير قرآن به اثر، تفسير بيانى، تفسير تشريعى، تفسير لغوى و معجمى، تفسير ادبى، تفسير موضوعى، و از اين قبيل اتجاهات كه از جوهر قرآن خارج نمىباشد.
نوع دوم: تفسير نوپيدا كه منعى براى آن وجود ندارد؛ مثل تفسير فلسفى، تفسير كلامى، تفسير عرفانى، تفسير علمى و امثال آن.
نوع سوم: تفسير ممنوع و منهى، مثل تفسير صوفى از جهتى، تفسير باطنى از جهاتى، و تفسير به رأى. 2
نقد و بررسى
به نظر مىرسد در دو تقسيمبندى اخير رعايت هيچ ملاك و معيارى نشده است، و مىتوان گفت: به نوعى بين عوامل تنويع تفسير خلط شده است، و اين بسان اين مىماند كه در تقسيم اسم گفته شود: اسم يا مفرد است يا مذكر! اسم يا معرفه است يا مثنى! اسم يا جامد است يا غير منصرف! بديهى است كه در يك تقسيم صحيح و منطقى براى اسم بايد گفت: اسم داراى تقسيماتى است؛ از يك جهت اسم يا مذكر است يا مؤنث، از جهت ديگر اسم يا معرفه است يا نكره، از جهت سوم اسم يا جامد است يا مشتق، و...