138بيست و دو متر و از قبله به سمت شمال پانزده متر و در جمع حدود سيصد و سى متر است.
در ميان علماى اهل سنّت، اين قول اخير مشهورتر از دو قول پيشين است و لذا اين ستونها از دوران سلطان سليم(متوفاى 926 ه .)و به دستور وى با نصب مرمر سفيد تا وسط آنها علامت گذارى و مشخص گرديده است و در زمان سلطان عبدالمجيد(متوفاى 1277 ه .)كه قسمتى از شمال مسجد را توسعه دادند، اين علامت گذارى تجديد و در سال 1404 ه . براى سومين بار ترميم و تزيين گرديد. 1
و بر همين مبنى است كه ازدحام حجاج و زائران در اين بخش بيش از ديگر نقاط مسجد است و براى نماز خواندن و دعا و زيارت در اين قسمت اهمّيت بيشترى مىدهند.
حدود روضه از ديدگاه شيعه
نظريۀ شيعه در محدودۀ روضه، هم از جهت طول و هم از جهت عرض، با اقوال اهل سنّت متفاوت است. و طبق رواياتى كه از ائمۀ هدى عليهم السلام نقل شده، روضه نه همۀ فضاى مسجد است و نه تنها آن بخش از مسجد كه در دو قول گذشته از اهل سنت نقل كرديم، بلكه محدودۀ روضه از ديوار محراب در جنوب، كه امروزه با نردههاى فلزى مشخص است، آغاز و در شمال، به چهارمين ستون منتهى مىگردد؛ يعنى يك ستون بيشتر از آنچه اهل سنّت مىگويند و حد دوّم آن در شرق، داخل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله و بيت فاطمه زهرا عليها السلام است و در سمت غرب محاذى منبر شريف مىباشد.
دليل حدّ اوّل(از جنوب تا شمال)رواياتى است كه از ائمّه عليهم السلام نقل شده، از جمله:
كلينى رحمه الله با اسناد از مرازم و او از امام صادق عليه السلام نقل مىكند:
«قالَ: سألتُ أبا عبدِ اللّٰه عليه السلام عمّا يقول الناس في الروضة، فقال: قال رسولاللّٰه صلى الله عليه و آله فيما بين بيتي ومنبري روضة من رياض الجنّة ومنبري على تُرعَة من ترع الجنّة فَقُلْتُ لَهُ جُعِلتُ فِداك فما حدّ الروضة، فقال بعدُ أربع