96پسرش عامر را «ماء السماء» و جدش حارثه را «غطريف» مى‌گويند و به گفتۀ برخى، از اين رو به او مزيقيا مى‌گويند كه او هر روز لباسى مى‌پوشيد و سپس آن را پاره مى‌كرد تا ديگرى نپوشد؛ ¹ و از اين جهت به پسرش ماءالسماء مى‌گويند كه به گفتۀ سهيلى، گشاده دست بود و براى ايشان حكم ابر باران‌زا را داشت.

عمرو بن عامر، مالك «مَأْرَب» ؛ يعنى سرزمين سبأ در يمن بود كه خداوند، همچنان كه در كتاب گرانقدر خود اشاره كرده، مردمان آن را پراكنده و هلاك كرد و آنها را از يكديگر دور ساخت و به سيلابى ويرانگر، آن جا را ويران كرد. قرآن كريم مى‌فرمايد: لَقَدْ كٰانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ جَنَّتٰانِ عَنْ يَمِينٍ وَ شِمٰالٍ كُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّكُمْ وَ اشْكُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَيِّبَةٌ وَ رَبٌّ غَفُورٌ* فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنٰا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ ²؛ «مردم سبا را در مساكنشان عبرتى بود: دو بوستان داشتند؛ يكى از جانب راست و يكى از جانب چپ. از آن چه پروردگارتان به شما روزى داده است بخوريد و شكر او بجا آريد. شهرى خوش و پاكيزه و پروردگارى آمرزنده * اعراض كردند، ما نيز سيل ويرانگر را بر آن‌ها فرستاديم...»

در معناى عرم [ در آيه] اختلاف نظر است؛ برخى آن را صفت سيل مى‌دانند، برخى نيز آن را اسم دره‌اى مى‌دانند. گفته شده كه نام سدِّ عارم است كه آن را از سيل در امان مى‌داشت و براى مردم آب ذخيره مى‌كرد و هرگاه مى‌خواستند، آب آن را مصرف مى‌كردند. اين سد را سبأ بن يشجب بن يعرب بن قحطان بنا كرد، و گفته شده كه آب هفتاد دره را به آن سوق داد و پيش از تكميل آن، وفات يافت و پس از وى، شاهان حِمْيَر آن را به اتمام رساندند. و بنا به روايت مسعودى، ³ اين سدّ را لقمان بن عاد اكبر ساخته است. او