78از اين نمونهها درمىيابيم كه ادّعاى شرك و بدعت شمردن توسل از ديدگاه وهابيان، تنها براى خود آنان پذيرفتنى است. و اهل سنت و شيعه به دليل مكابرۀ وهابيت، اين امر را وانخواهند گذاشت. و اهل سنت و شيعه توسل را در لغت به معناى تقرب و نزديكى يا وسيلۀ رسيدن به چيزى از روى اشتياق و ميل و رغبت مىدانند. 1
در اصطلاح نيز مىگويند: «اگر كسى موجود گرانمايهاى را براى رسيدن به اهداف و رسيدن به مقام قرب الهى ميان خود و خدا، وسيله قرار بدهد» 2، آنان اين كار را توسل مىنامند و به آن عمل مىكنند. در مقابل، فرقۀ وهابيت به شدت با اين نظر مخالفت مىكنند.
از اساسىترين اشكال وهابيت به مسلمانان، متهم ساختن آنان به شرك به بهانۀ توسّل به رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله و صالحان است.
ابن تيميّه، بنيانگذار مكتب وهابيت مىگويد:
«هر كس كنار قبر پيامبر يا يكى از افراد صالح بيايد و از آنان بخواهد كه بيمارى او را شفا دهد يا قرض او را ادا كند، مشرك است؛ زيرا هيچ كس جز خداوند، قدرت انجام چنين اعمالى را ندارد. پس واجب است چنين شخصى را به توبه وادار كند و اگر توبه نكرد، بايد كشته شود.» 3