24 أَضَلُّوا كَثِيراً وَ ضَلُّوا عَنْ سَوٰاءِ السَّبِيلِ ¹؛ «بگو: اى اهل كتاب! در دين خود به ناراستى غلو نكنيد و پيرو خواهش‌هاى گروهى نباشيد كه پيشتر گمراه شدند و بسيارى را گمراه كردند و از ميان راه به در شدند».

دربارۀ مسألۀ «غلو» و مفهوم و پيشينۀ آن در تاريخ اسلامى سخن بسيار است، امّا آن‌چه در اين

مختصر مى‌توان گفت، ابهامى است كه در مفهوم آن وجود داشته و در عمل، تشخيص مصاديق آن را با مشكل مواجه ساخته است. اگر چه همۀ مذاهب اسلامى از شيعه و اهل سنّت «غلو» را يك گرايش انحرافى مى‌دانند و بر ناروا بودن آن در هر سطحى كه باشد هم‌داستانند، امّا آن‌چه دقيقاً مشخّص و معلوم نيست اين است كه كدام ديدگاه مصداق غلو و كدام فرد يا مذهب غالى است! وجود ابهام در اين مسأله، خود يكى از عوامل اختلاف ميان شيعه و اهل سنّت و حتّى اختلاف ميان خود شيعيان شده‌است.

اهل سنّت، كه البته عمدتاً براى عموم ائمۀ اهل بيت(عليهم السلام) احترام قائل هستند، اعتقاد شيعه به امامت و ولايت آن‌ها را گونه‌اى «غلو» و زياده‌روى ارزيابى مى‌كنند و بر آنند كه شيعيان دربارۀ جايگاه و نقش اهل بيت(عليهم السلام) اغراق مى‌نمايند! در حالى كه اين اعتقاد شيعيان، يك اعتقاد اصيل اسلامى است و به هيچ روى