9را بر حاجيان تنگ نمود و نزديك به 15 هزار نفر از آنان مردند و تنها تعداد كمى نجات پيدا كردند. 1
برخى «بنى خفاجه» را از حاجى آزارترين قبايل عرب در اين دوران دانسته، دربارۀ آنها مى‌گويند: تعدادى از حجاج را اسير و آنان را وادار به چوپانى كردند. پس از گذشت دو سال، مأموران دولتى توانستند حاجيان را از دست دزدان آزاد كنند. 2
در سال 405 از بيست هزار حاجى، تنها شش هزار نفر زنده ماندند و بر افراد باقيمانده نيز بحدى شرايط سخت شد كه شتران سوارى و مورد نياز خود را كشته از گوشت آنها براى رفع گرسنگى استفاده كردند. گاهى اوقات حاجيان، گرفتار سيل و خشم طبيعت مى‌شدند چنانكه در سال 349 وقتى حجاج مصر به كشورشان بازمى‌گشتند، شب هنگام سيل عظيمى آمد و بسيارى از آنان غرق شدند، آب جنازه‌ها و اثاثيه‌شان را به دريا برد. 3
با توجه به دورى راه و خطرات گوناگونى كه بر سر راه حاجيان وجود داشت، آنان كه جان سالم بدر برده و به سلامت بازمى‌گشتند، با عزت و تكريم فراوان به شهر و روستاى خويش وارد مى‌شدند، و مردم از آنها تجليل فراوان مى‌كردند.
دربارۀ حاجيان بغدادى نوشته‌اند كه هنگام ورود در «ياسريه» (حومۀ بغداد) شب را مى‌خوابيدند و صبح هنگام وارد شهر مى‌شدند تا مردم بتوانند از آنها بخوبى استقبال كنند.